Հին ժամանակ մարդիկ չէին գրում գրիչով, նրանք գրում էին օրինակ փետուրով, իսկ ավելի ժամանակ անց նախնադարյան մարդիկ ծառից թուղթ են ստեղծել: Հին մատյանների հիմնական մասը եղել է պատրաստված մագաղաթից:

Մագաղաթը ստանում էին ուլի կամ հորթի կաշվից: Այդ կենդանիներին քերթողներին և մագաղաթներիվրա գրողներին և պատմիչներին անվանում էին քերթողներ։ Օրինակ՝ հինգերորդ դարի պատմիչ Մովսես Խորենացուն անվանում են Քերթողահայր:

Մագաղաթյա մատյանները հայերի հոգևոր սնունդն ու հարստությունն են:
Հայերեն ամենամեծ մագաղաթյա ձեռագիրը «Մշո ճառընտիրն» է, որը ունեցել է 75Х50 սմ մեծության 660 (այժմ՝ 600) թերթ՝ պատրաստված արջառի և երինջի կաշվից, ամենափոքրը՝ լուցկու տուփից փոքր է, պատրաստված նորածին ուլի մորթուց։